Alweer meer dan een jaar geleden schreef ik Sportpsycholoog van een professioneel basketbalteam – Mijn ontwikkeling en ervaring in “el mundo del baloncesto”. Dat was een soort zelfreflectie, een kijkje in mijn eigen mentale training. Op dezelfde manier wil ik nu, een jaar later, mijn ervaring tijdens het EK onderwaterhockey delen: als sportpsycholoog probeer ik altijd op de hoogte te zijn van het welzijn en de mentale staat van m’n sporters en te ondersteunen waar mogelijk, maar wat houdt mij eigenlijk bezig? Wat denk en voel ik tijdens zo’n toernooi? Hoe heb ik de week beleefd?
Het was allereerst een nogal intensieve week. Of misschien dekt “intens” beter de lading: voor het eerst als sportpsycholoog mee naar een internationaal toernooi, en daarnaast had ik ook de rol van teammanager. Ik wist van tevoren niet helemaal wat te verwachten, dat maakte het spannend. Maar daardoor heb ik volgens mij ook best wel een intense groei doorgemaakt, en zeker intens genoten.
Ik zou de hele week een beetje kunnen vergelijken met een staat van flow: ik was van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gefocust op mijn taken en de teams, en ging helemaal op in ieder moment, in het “hier en nu”, in de magie van het vertegenwoordigen van Oranje in een indrukwekkend zwemstadion. Dat ging gepaard met gevoelens van concentratie en ontspanning tegelijk. Er was geen ruimte voor iets anders, het enige wat telde was het toernooi, de spelers, de stafleden en het bijdragen aan een zo goed mogelijke prestatie.
De magie van het vertegenwoordigen van Oranje in een indrukwekkend zwemstadion.
Je hoort wel eens dat een sporter of team “zoveel is gegroeid” tijdens een toernooi. Dan zou je kunnen denken: hoeveel kun je nou groeien tijdens een toernooi, ten opzichte van al die maanden keiharde training die eraan vooraf gingen? Ik heb nu met eigen ogen kunnen meemaken hoe die groei in z’n werk gaat: wedstrijd na wedstrijd, een steile, stijgende lijn voor beide teams, iedere speler, de staf waaronder ook zeker voor mijzelf. Het spelen tegen de beste eliteteams van Europa brengt een enorme bak ervaring met zich mee. Een grote, leerzame boost voor aankomend seizoen.
De resultaten laten misschien niet een constant stijgende lijn zien, maar eerder zo eentje met af een toe een daling. Maar dat is ook niet waar ik op doel. Groei is het leren van tegenslag, het continu zoeken naar verbetering en optimalisatie, het ‘spelen – reflecteren – nieuwe focuspunten zoeken – en weer spelen’, het niet blijven hangen in de tegenvallers maar er juist zoveel mogelijk uithalen. Groei is het gevoel van tevredenheid omdat je alles hebt gegeven, waardoor het resultaat er eigenlijk niet eens meer echt toe doet.
Er waren twee momenten waarop de intensiteit, flow en groei vanuit mijn beleving het grootst waren. Ik voelde zoveel trots toen de dames vochten als leeuwinnen en het de nog ongeslagen Spaanse Afroditas zo ontzettend moeilijk maakten, dat ik tijdens die wedstrijd meerdere keren tranen in mijn ogen had. Deze strijd was er zo eentje waarin het resultaat niets af hoeft te doen aan het gevoel van tevredenheid na afloop, als een team álles geeft en er van het begin tot het eind 100% voor gaat. Geen winst, maar wel een gevoel van zoveel kracht!
Bij de laatste wedstrijd van de heren lag ik in het water achter de wisselbank, in plaats van op de kant (dus stond ik eens niet recht achter ons eigen goal waar ik tegendoelpunten er van vlakbij in kon zien gaan – geloof me, dat is zo spannend dat je het liefst je handen voor je ogen wilt doen). In het water kon ik het hele veld goed volgen en beter communiceren met spelers en coach. De coach die voor deze wedstrijd doodleuk de posities helemaal had omgegooid, natuurlijk niet zonder risico. Maar zijn inschatting was de juiste, en wat er gebeurde was magisch om te zien: er werd vrijuit gehockeyd, gestreden voor die laatste overwinning, en vooral volop genoten door iedereen. Dit was het bewijs van de enorme groei die de mannen hebben doorgemaakt tijdens het EK.
Intensiteit, flow, groeien en genieten. Mijn toernooibeleving in 4 woorden (die ik graag binnenkort weer met een dikke zwarte stift op m’n arm schrijf – mijn favoriete strategie tijdens het toernooi om te focussen op de kerntaken, en misschien een klein beetje om de tegenstander af te leiden). Natuurlijk waren er soms ook twijfels en onzekerheid, moest ik mezelf af en toe “dwingen” om te durven doen wat in me opkwam, en kwam de glimlach soms pas als ik bewust bedacht dat ik ook gewoon mocht genieten. Maar die kippenvel bij iedere strijdkreet, de stiekeme tranen tijdens de wedstrijden als ik zo trots was op de teams en de onhoudbare drang naar meer van dat grote zwembad en die unieke sportieve sfeer hadden absoluut de overhand. Ik ben klaar om te leren van deze ervaring en mijn stijgende lijn dit seizoen door te trekken, en heb vooral ontzettend veel zin om nog meer van die geweldige groei van de Nederlandse Onderwaterhockeyselecties mee te maken.
