Sportpsycholoog van een professioneel basketbalteam

Mijn ontwikkeling en ervaring in “el mundo del baloncesto”

Mijn eerste ervaring als sportpsycholoog. Mijn eerste ervaring binnen het basketbal. Mijn eerste ervaring in de professionele sport. Mijn eerste ervaring waarin ik deel uitmaakte van een zeer ervaren technische staf met een trainer gespecialiseerd in sportpsychologie.

Een trainer die me volledig vertrouwde. Ik hoopte in het begin nog dat hij me een beetje zou begeleiden en sturen, maar nee hoor, hij gaf me de maximale vrijheid. Hij liet me zelfs in m'n eentje een toespraak in de kleedkamer houden voor zijn speelsters, in de tweede week van het seizoen. Ik denk dat je je kon voorstellen hoe ik me voelde, toch? Ik was, op zijn zachtst gezegd, niet zo zeker van mijn zaak.

Een oud-studiegenoot – die na afstuderen zijn carrière begon met een baan waar anderen hun leven lang van dromen – adviseerde me ooit: “Als ze je vragen om iets te doen, zeg altijd ja, dat je de klus wel zult klaren, zelfs als je het minste vertrouwen hebt in je kunnen. Al duurt het een week terwijl iemand met meer kennis en ervaring hetzelfde werk in een middag zou doen, dat maakt niet uit. Uiteindelijk kun je aan je baas, aan je collega’s, en vooral aan jezelf laten zien dat je het kunt”.

Met dit waardevolle gesprek in het achterhoofd begon ik: urenlang lezen over basketbal, tutorial-video’s bekijken, trainingen en wedstrijden bijwonen, hulp en ideeën vragen aan mijn collega-psychologen, en zelfs aan een basketballende vriendin. Stukje bij beetje begon ik aan het ontwerpen van praatjes, presentaties, oefeningen, alles wat ik, nieuweling in de basketbalwereld en in de professionele sportpsychologie, zou kunnen bijdragen.

Voordat ik onthul hoe dit avontuur verderging, wil ik graag iets anders delen, iets wat heeft geholpen mijn zelfvertrouwen te ontwikkelen. Tijdens de eerste wedstrijd waar ik bij was, werd de trainer (mijn grote voorbeeld) de wedstrijd uit gestuurd door de scheidsrechters. Nadat eerst zoiets als “hallo hee, waar ben ik beland?!” door m’n hoofd was geschoten, – zonder in te gaan op wie gelijk had en in zijn recht stond in de betreffende situatie – werd ik me ervan bewust dat niemand perfect is en we allemaal fouten maken. Deze bewustwording hielp me en doet dat eigenlijk nog steeds.

Vanaf het begin van het seizoen tot aan het moment waarop ik de originele versie van dit artikel schreef (mei 2016), verstreken acht maanden. De competitie voorbij, en dus was de periode post-competitie aangebroken. Het was een geweldig seizoen, met pieken en dalen, maar geweldig want ik had de kans gekregen om een heel seizoen lang deel uit te maken van de Tweede Divisie damesbasketbal (Liga Femenina 2). Ik had de kans om te zien hoe de speelsters, de trainers, de supporters en alle anderen een seizoen in het basketbal beleven. Hoe ze de thuis- en uitwedstrijden ervaren, de overwinningen, de nederlagen, de trainingen, de complimenten, de tegenslagen, de blessures, de aanmoedigingen, de continue inzet en inspanning tijdens de mooie en de moeilijke momenten. En bovendien heb ik de kans gehad, en ik denk dat ik deze kans heb aangepakt, om mijn steentje bij te dragen. En dat met steeds meer vertrouwen in mezelf.

Individuele sessies, groepspresentaties, debatten, oefeningen en zelfs een magische interventie in samenwerking met dierbare vriend (psycholoog en illusionist) Arturo Velasco, van wie en met wie ik zo veel heb geleerd.

Ik vind het belangrijk te benadrukken dat dit alles niet mogelijk zou zijn geweest als het team mijn aanwezigheid niet had geaccepteerd zoals het heeft gedaan: altijd met open armen.

Kortom, hoe heb ik het ervaren om sportpsycholoog te zijn van een professioneel 2e Divisie-basketbalteam? Heel simpel: het was fantastisch. Een geweldige leerervaring. Ik denk dat het uiteindelijk een van de grootste uitdagingen was om me te concentreren op de mentale aspecten van het spel, zonder mijn rol als psycholoog door spanning in het heetst van de (wed)strijd te verwarren met die van fanatiek supporter.

Het was als een persoonlijke mentale training: Ik heb mijn doelen bereikt, ik ben uitdagingen aangegaan en heb deze overwonnen, ik heb ontzettend veel dingen gedaan waar ik me aan het begin van het seizoen niet toe in staat voelde. Ik heb een wedstrijd met mijn geest en gedachten gewonnen, want het is me gelukt om het “dat lukt me niet” te veranderen in “ik kan het!”.

Ik heb een wedstrijd met mijn geest en gedachten gewonnen, want het is me gelukt om het “dat lukt me niet” te veranderen in “ik kan het!”.

Ik ben best trots op mezelf. Maar vooral ben ik erg trots op de speelsters van het team Kemegal-Cortegada, en op iedereen rondom het hen die hun belangrijke rollen en taken hebben vervuld. En meer dan op wie dan ook ben ik trots op de trainer en mijn leermeester Rúben Domínguez. Bedankt voor alles, bedankt voor het met mij delen van jullie wereld der “baloncesto”.

"Er zijn drie basisregels: het serieus nemen van de dingen die je doet, je met lichaam en ziel wijden aan de doelen die je hebt gesteld, en ervan overtuigd zijn dat het belangrijkste in het leven is om af te maken waar je begint. Je kunt het er beter of slechter vanaf brengen, maar het belangrijkste is om het te voltooien."

- Josef Ajram

Originele versie | versión original en castellano: Ser psicóloga del deporte en un equipo profesional de baloncesto (Rubén Domínguez, 26 mei 2016)

Website van het basketbalteam Kemegal-Cortegada: www.adcortegada.es

Un mensaje para el equipo: Después de haber arrancado la temporada con un muy buen resultado en la Copa de Galicia, os deseo un genial inicio de la Liga. ¡Os echo de menos!

Un fuerte abrazo y hasta pronto.